Drodzy Bracia i Siostry w Chrystusie, Jedynym Odkupicielu człowieka.

W Środę Popielcową rozpoczęliśmy czterdziestodniową pielgrzymkę wiary ku Chrystusowi Ukrzyżowanemu i Zmartwychwstałemu odczytując przesłanie: „Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię” (Mk 1,15). Czerpiąc zaś z bogatego nauczania Jana Pawła II w Liście apostolskim Tertio Millenio Adveniente znajdujemy ważne podkreślenie: „w chrześcijaństwie czas ma podstawowe znaczenie. W czasie dokonuje się historia zbawienia, która swój zenit osiąga w tajemnicach Syna Bożego. W Nim, w Jezusie Chrystusie, czas staje się wymiarem Boga, który wieczny jest sam w sobie. I z tego związku Boga z czasem rodzi się obowiązek uświęcania czasu poprzez odtwarzające Tajemnice Wcielenia i Odkupienia”. (TMA 10)

1.     Światło Słowa Bożego

Na początku Wielkiego Postu, liturgia Kościoła kieruje do nas Słowo Boże o tajemnicy stworzenia i grzechu pierwszych rodziców. Taktyka kusiciela była i jest zawsze zwrócona ku zwątpieniu w miłość stwórczą Boga, który „uczynił człowieka: mężczyzną i niewiastą na swój obraz i podobieństwo” (Rdz 1, 27). Pokusa „ojca kłamstwa”: „będziecie jako bogowie”, cóż oznacza?: nie słuchajcie Go, bo nie będziecie Go więcej potrzebować. Sami będziecie decydować o granicach dobra i zła. Nie potrzebujemy się przekonywać, że jest to wciąż aktualna pokusa każdego człowieka. Tekst z Księgi Rodzaju rozważamy dzisiaj w kontekście jeszcze większej tajemnicy, jaką jest wejście w ludzką historię Syna Bożego, w pełnię naszego człowieczeństwa. Mówi o tym wyraźnie przekaz Ewangelii św. Łukasza podkreślający: powrót Jezusa znad Jordanu w mocy Ducha Świętego, czterdziestodniowy pobyt na pustyni i kuszenie przez diabła (por. 4,1). Jezus Chrystus przeżył naszą ludzką egzystencję wraz ze wszystkimi konsekwencjami aż po śmierć krzyżową na Golgocie, przynosząc nam „łaskę usprawiedliwienia ze wszystkich grzechów” (por. Rz 5,16). Wraz ze świętym Pawłem Apostołem z jego Listu do Rzymian pytamy: „cóż nam mówi Pismo? Słowo idące od Boga jest blisko Ciebie, na twoich ustach i w sercu twoim. A jest to słowo wiary. Jeżeli więc ustami swoimi wyznasz, że Jezus jest Panem i w sercu swoim uwierzysz, że Bóg wskrzesił Go z martwych – osiągniesz zbawienie” (10, 8-9). Dlatego Kościół z Ewangelią w ręku i na ustach, sprawując sakramenty Pojednania i Eucharystii wzywa nas w dzisiejszej kolekcie mszalnej: „abyśmy wsparci łaską Bożą, przez doroczne ćwiczenia wielkopostne, postępowali w tajemnicy Chrystusa i prowadzili święte życie”. Na co dzień doświadczamy bowiem różnych wyzwań, które dowodzą, ze modlitwa Psalmu 51 jest odpowiednią modlitwą na wszystkie czasy, a szczególnie na czas Wielkiego Postu: „zmiłuj się nade mną Boże w łaskawości swojej (…), uznaję bowiem nieprawość swoją i grzech mój jest zawsze przede mną, Stwórz o Boże we mnie serce czyste i odnów we mnie moc ducha…. W głębi serca naucz mnie mądrości”. Potwierdzamy, że nasze czasy potrzebują chrześcijan żyjących prawdą o sobie, mocnych wiarą w żywego Boga i wychowanych w trudnej szkole Ewangelii Chrystusa i wierności Jego Kościołowi.

2.     Nasze zadania

W niniejszym liście pasterskim, pisanym na progu Wielkiego Postu nie sposób nie odnieść się do obecnej rzeczywistości kolejnej wojny europejskiej, która jest brutalną ciągłością przelewu niewinnej krwi i poniżenia ludzkiej godności. Tym bardziej kierujemy nasze spojrzenie ku Chrystusowi Ukrzyżowanemu i Zmartwychwstałemu. On bowiem rodząc się z Maryi Dziewicy przyjął ludzkie ciało i krew dla naszego zbawienia, a w sakramencie Eucharystii nadal ofiaruje się ludzkości jako źródło Boskiego i wiecznego życia.

W pierwszym rzędzie winniśmy więc umacniać w sobie żywą świadomość rzeczywistej obecności Chrystusa, który w Eucharystii spełnił swoją obietnicę: „oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni aż do skończenia świata” (Mt 28,20). W związku z tym trzeba nam również przypomnieć wielką rolę, jaką w sprawowaniu Eucharystii odgrywa Stół Słowa Bożego, który decyzją ojców Soboru Watykańskiego II został szeroko otwarty dla wiernych, w języku dla wszystkich zrozumiałym. Jest to bowiem „dar i zmaganie”: od słuchania do spotkania i przyjęcia Chrystusa pod postaciami eucharystycznymi. Po okresie pandemicznych obostrzeń, które ograniczały liczbę uczestników liturgii, odzyskujmy z pomocą łaski Bożej szczególną wartość osobistej obecności w niedzielnej Eucharystii i znaczenie dnia samej niedzieli, przeżywanej w rodzinach i parafiach jako specjalny dzień wiary w Chrystusa Zmartwychwstałego i daru zjednoczenia w Duchu Świętym.

Kolejnym naszym zadaniem niech będzie czystość sumienia. Dobitnym przykładem w tym miejscu naszych rozważań jest świadectwo Św. Pawła Apostoła, który wchodząc w głębię rozumienia tajemnicy Chrystusa pisał w Pierwszym Liście do Koryntian mocne słowa: „Niechaj bada człowiek samego siebie, nim zbliży się do Eucharystii i zanim przyjmie Ciało i Krew Pańską, niech bada sam siebie, niech nie przyjmie Jej nie oczyszczony, bez ukorzenia się, bez wyznania grzechów” (11, 27-30). Nie bójmy się prawdy o sobie, że jesteśmy grzeszni bo w sakramencie pojednania doświadczamy tajemnicy Bożego Miłosierdzia. Żyjemy bowiem w epoce, w której niestety coraz bardziej zatraca się „poczucie grzechu”, które według Jana Pawła II jest „swoistym termometrem życia religijnego, wołając o Zbawiciela”.

W związku z tym pragnę przypomnieć wagę adoracji eucharystycznej, która zwłaszcza od Roku Eucharystii (2004-2005) stała  się naszą mocą czerpiąc z miłości miłosiernej Jezusa i wynagradzającej za profanację Krzyża i Eucharystii oraz wszelkie zniewagi. W naszych wspólnotach parafialnych i zakonnych odkryjmy na nowo wartość tzw. „doby eucharystycznej”. Pogłębiajmy w niej naszą osobistą więź z Chrystusem Eucharystycznym, posługując się modlitewnikami przenikniętymi Ewangelią i doświadczeniem modlitw świętych i błogosławionych. Odzyskana od czasów Jana Pawła II modlitwa Koronki Bożego Miłosierdzia oraz modlitwa Różańcowa mogą okazać się darem do głębszego związku z Chrystusem i „drogą” odprawianą w towarzystwie Maryi Matki Miłosierdzia.

Drodzy w Chrystusie. Św. Jan Paweł II w encyklice o Eucharystii (2003) przypomniał, „Kościół żyje dzięki Eucharystii. Ta prawda wyraża nie tylko codzienne doświadczenie wiary, ale zawiera w sobie istotę tajemnicy Kościoła”. Celebracja eucharystyczna nie kończy się w Kościele czy kaplicy. Te wiarę i duchowość eucharystyczną trzeba zanieść do miejsc naszego życia, powołania i misji. Na zakończenie Eucharystii słyszymy słowa: „Idźcie w pokoju Chrystusa, a w tym roku duszpasterskim Kościoła w Polsce dopowiadamy zadanie: „Jesteście posłani w pokoju Chrystusa”, przez zgodność wiary, modlitwy i życia. I jeszcze jedno ważne zadanie. Każda Eucharystia, gdziekolwiek jest sprawowana, jest „w pierwszeństwie łaski” modlitwą samego Chrystusa za nas samych, za cały świat zraniony grzechami, w tym również tragedią wojny i przemocy. Jest więc zaproszeniem idącym od Boga Ojca, pełnego miłosierdzia, abyśmy wychodząc z Eucharystii sprawowanej we wspólnocie Kościoła angażowali się w solidarne i odpowiedzialne budowanie świata „cywilizacji miłości”, przezwyciężającej „znaki gaśnięcia nadziei i cywilizacji śmierci”.

W zakończeniu wspomnianej już wcześniej Encykliki o Eucharystii, Jan Paweł II postawił nam pytanie, które jest świadectwem jego wiary, a może także i naszej: „Jeżeli zaniedbamy Eucharystię, jak będziemy mogli zaradzić wszystkim naszym nędzom?” (nr 60).

Na czas przeżywania Wielkiego Postu, wpatrując się w Chrystusa Ukrzyżowanego, doświadczając Jego Miłosierdzia i zjednoczenia z Nim w Eucharystii, przyjmijcie Boże błogosławieństwo: W Imię Ojca, i Syna i Ducha Świętego.

✠ Wacław DEPO
ARCYBISKUP METROPOLITA
CZĘSTOCHOWSKI

Częstochowa, 25 lutego 2022 r., w święto Najświętszego Oblicza Zbawiciela.